Ciekawe artykuły

W kulturze japońskiej kot pełni bardzo ważną rolę. Zwierzę to jest przez Japończyków postrzegane zupełnie inaczej niż w Polsce i cieszy się raczej sympatią. Nawet czarny kot nie wzbudza obaw, ale jest kojarzony pozytywnie. Po japońsku czarny kot to „kuroneko” – i w kulturze japońskiej jest on symbolem troskliwej matki, która z czułością otacza opieka swoje kocięta. Ponadto wielu Japończyków wierzy, że figurka czarnego kota z podniesioną łapą zapewnia pomyślność w interesach, ponieważ w magiczny sposób przyciąga klientów.

Według innych źródeł pozdrawiający kot („maneki neko”) to niezwykle popularny japoński amulet, zazwyczaj spotykany w postaci porcelanowej figurki, breloczka, obrazka, a nawet skarbonki. Unosząc lewą łapę, ma on przyciągać klientów, a unosząc prawą – szczęście i bogactwo. Istotny jest również kolor sierści symbolicznego kota, bowiem największe powodzenie przyniesie nam kot biały z rudymi lub czarnymi łatami. Kot biały stanowi metaforę czystości, kot czarny i czerwony odpędzają złe duchy i choroby, kot złoty zapewnia bogactwo, różowy przynosi szczęście w miłości, a zielony – pomaga uczniom w nauce.

W Polsce również znajdziemy wielu miłośników tych pełnych wdzięku i tajemnicy zwierząt. Dlatego jeśli jesteś kociarzem, a dodatkowo fascynujesz się kulturą Japonii – nic nie stoi na przeszkodzie, abyś bentował po kociemu. Akcesoriów do takiego Bento nie brakuje: znajdziemy tu m.in. urocze pudełka w różnych kolorach w kształcie sylwetki kota lub kociej główki (np. kolekcja klasyczna oraz japońska, kolekcja Hug me). Miłym dodatkiem są ozdobne widelczyki w kształcie małego, uśmiechniętego kociaka z uniesioną łapką czy całe zestawy do ozdabiania zawierające także buźki innych zwierzaków. Mnóstwo radości sprawią nam foremki do jajek i ryżu czy formy do wycinania (np. chleba czy serów) w kształcie kociej mordki. Naszą kocią kolekcję uwieńczą małe pojemniczki na rozmaite dodatki lub sosy do Bento.
A kiedy już zaopatrzymy się we wszystkie potrzebne akcesoria – możemy przejść do sedna i przyrządzić Bento po kociemu. Kocie portrety, sylwetki, a nawet ślady kocich łapek wyczarowane z jedzenia przyniosą prawdziwemu kociarzowi wiele frajdy – tej kulinarnej, ale również tej artystycznej. Kocie Bento to z pewnością sprawdzian z kreatywności i poczucia humoru. W Internecie i książkach o Bento znajdziemy wiele inspiracji i pomocnych wskazówek jak stworzyć Bento z wizerunkiem kota i jak się przy tym dobrze bawić we własnej kuchni. A więc do dzieła: bentuj po kociemu i niech maneki neko będzie z tobą!

Źródła:

http://japonofilka.blogspot.com/2007/06/japoski-kot-przynosi-szczcie.html

http://www.kuroneko.pl/kuroneko.html

Kaszka quinoa, nazywana złotem Inków lub kaszą/ryżem peruwiańskim, to kasza z nasion komosy ryżowej. Pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie uprawia się ją już od 5 tysięcy lat. W Polsce jest dostępna głównie w sklepach ze zdrową żywnością. Kasza z komosy ryżowej stanowiła podstawowy pokarm Inków i Azteków jako ziarno bogate w pełnowartościowe białko, sole mineralne i witaminy. Roślina ta nie zawiera glutenu i ma niski indeks glikemiczny, dlatego stanowi zdrową bazę w diecie wegetarian i diabetyków oraz osób chorych na celiakię czy nietolerujących glutenu. Ponadto – jak podaje Wikipedia - wysokie walory odżywcze kaszy quinoa zostały docenione nawet w programach kosmicznych NASA. Nic dziwnego, skoro komosa ryżowa zawiera tzw. białko kompletne, czyli skupiające wszystkie niezbędne człowiekowi aminokwasy, a oprócz tego jest źródłem manganu, magnezu, wapnia, żelaza, miedzi i fosforu, a także witaminy E i cennych nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3.
Beata Pawlikowska na swoim blogu pisze, że Inkowie nazywali kaszę peruwiańską matką wszystkich ziaren. Podawano ją ponoć dawnym wojownikom i biegaczom inkaskim ze względu na jej niezwykłe walory odżywcze. Tymczasem do dnia dzisiejszego Indianie w Andach traktują ją jako podstawę każdego posiłku. Kasza quinoa ma lekko orzechowy smak i gotuje się ją ok. 20 minut, czyli tyle samo, co zwykły, biały ryż. Nie należy zrażać się tym, że po ugotowaniu z białych ziarenek wystają małe „ogonki”.
Kasza quinoa tak naprawdę nie jest kaszą, ponieważ nie należy do zbóż. Bliżej jej do szpinaku i buraków, dlatego jadalne są również młode liście tej rośliny. Przygotowuje się ją jednak w ten sam sposób jak tradycyjną kaszę, ryż czy kuskus. Kasza z komosy ryżowej ma wiele zastosowań: w doskonały sposób zastępuje ziemniaki, ryż czy kaszę jęczmienną. Może być dodatkiem do gulaszu czy zupy, bazą do sałatki, a nawet nadzieniem do pierogów czy tortilli. Można ją jeść zarówno z warzywami, mięsem, rybami, jak i na słodko. Ta wszechstronność sprawia, że łatwo można przygotować z niej bento.

Oto kilka przepisów prezentujących, jak wielkie możliwości kulinarne drzemią w kaszy quinoa. Właściwie każdą z tych potraw można z łatwością zapakować do naszego pudełka bento i delektować się nią podczas drugiego śniadania, obiadu czy podwieczorku. Na początek coś prostego:

Teraz czas na zieloną, pożywną przekąskę na ciepło, wprost wymarzoną do ułożenia w przegródkach naszego pudełka do bento, czyli:

I jeszcze kasza quinoa w postaci słodkiego śniadania na dobry początek dnia:

Wypróbujcie jeszcze koniecznie kaszę quinoa z pieczonymi warzywami*, zupę Inków i Azteków**, pierogi z quinoa i czerwoną fasolą*** oraz orzechową quinoa ze szpinakiem, jajkami w koszulkach i marynowaną marchewką****. Wszystkie przepisy znajdziecie w poniższych linkach.

Miso to tradycyjna japońska pasta sojowa z dodatkiem ryżu, pszenicy, jęczmienia i drożdży, którą poddaje się fermentacji przez okres roku lub dłużej, dopóki nie rozwinie głębokiego, niemal mięsnego posmaku. Bywa, że produkuje się też czyste miso bez dodatków, czyli tylko z soi. Spotyka się również, choć znacznie rzadziej, miso zmieszane z ciecierzycą, azuki, ziarnem konopii, kaszy quinoa lub kukurydzy. Generalnie receptura miso zależy w dużej mierze od danego regionu Japonii, w którym się je wytwarza.
Istnieje wiele odmian miso uzależnionych m.in. od stopnia słoności. Dwie podstawowe odmiany to miso czerwone i białe. Czerwone miso ma silniejszy smak i zapach. Najbardziej uniwersalne w kuchni jest miso białe (właściwie jasnobrązowe). W zależności od smaku możemy wyróżnić miso słone, lekko słodkie, ziemiste, pikantne, a nawet owocowe. Miso jest używane w wielu różnych daniach. Najczęściej dodaje się je do sosów, piklowanych warzyw, tofu oraz mięsa, jak również zaprawia się nim zupy. Pastę miso należy przechowywać w lodówce w szczelnie zamkniętym pojemniku.
Sojowa pasta miso, bogata w witaminy i substancje mineralne, jest do dziś powszechnie stosowanym składnikiem w kuchni japońskiej. Dzięki wysokiej zawartości łatwo przyswajalnego białka oraz cennego błonnika roślinnego, jak również dzięki takim pierwiastkom, jak żelazo i wapń – miso stanowi produkt niezwykle zdrowy, który ma wpływ m.in. na wzmocnienie kości i regulację ciśnienia krwi, leczy skutki nadużywania papierosów i alkoholu (odtruwa), a nawet ma działanie antynowotworowe. Niezwykle ważną rolę dla naszego zdrowia odgrywają też bakterie jogurtowe zawarte w miso, które są odpowiedzialne za jego fermentację. Korzystnie wpływają one na procesy trawienne oraz na poprawę ogólnej odporności naszego organizmu. Z tego powodu zaleca się zjadać miso na surowo, a nie tylko w postaci gotowanej. Z drugiej strony należy też pamiętać, aby nie solić potraw z miso, ponieważ pasta sama w sobie jest już wystarczająco słona.
Poniżej przedstawiamy trzy interesujące przepisy z miso w roli głównej. Na początek przepis na klasyczną zupę miso, którą powinno się przyrządzać bezpośrednio przed spożyciem i podawać jako starter przed daniem głównym.